Altijd is de mens groter dan zijn lichaam. Dat grotere overstijgt het dagelijkse, het begrensde, het tijdelijke. Dit gegeven is geen ijdel besef van een filosoof of een religieuze ambtenaar, want in zulke handen stelt dit weinig voor. Ik ken er genoeg die hun leven voorlichtend bezig zijn om anderen te stichten en te sterken, maar bij hun eigen einde de twijfel toelaten die ze al die tijd heel professioneel hadden verborgen.

De mens die je bent, kunnen onderscheiden van het lichaam dat je hebt, is hetzelfde als de auto of fiets die je bezit niet verwarren met de reden van je reis.

Je lichaam vervoert je door je aardse dagen maar wat het vervoert weet het niet. Zoals een voertuig werkt het mechanisch, organisch.

Het is goed je lichaam te verzorgen, in conditie te houden, maar beter is het de inzittende of de gebruiker van het vervoermiddel naar voren te halen als degene die het beweegt, met gevoel bezielt.

Jij, geheimzinnige inwoner van vlees en botten, van bloed en vorm, vervorm je niet tot je verschijning, verklein je niet tot je maat, maar treed ook daarbuiten, cirkel eromheen, bezie het vanuit het oneindige.

Maak jezelf elke dag opnieuw bekend: jij tijdelijk weefsel en ik oneindigheid. Jij, vorm van een dag, en ik, komend en gaand, en dat al zo lang. We verhouden ons tot elkaar als één tot duizend, als kruimel tot brood, als druppel tot zee.

Sterker worden van inhoud, dat is je reis. Geringer worden van vorm, dat is je lot. Uiteen gaan onze wegen en deze uiteenloping voltrekt zich dag na dag, leven na leven.

Ik groet je, mijn middel tot leven, mijn vorm tot verder gaan.

Theije Twijnstra