Het levensplan als reis (42)
Ik voel een sterke noodzaak het levensplan duidelijker en meer voorstelbaar te maken zodat meer mensen met dit gegeven hun leven kunnen opwaarderen.
Ik weet dat ik slechts een beperkt aantal mensen hiervan zal kunnen overtuigen, maar ik aanvaard het gegeven dat niet iedereen in staat is tot deze vorm van overgave, vertrouwen en gevoelswerkelijkheid.
De eerste voorwaarde om je een levensplan te kunnen voorstellen, bestaat uit de acceptatie dat dit plan is voortgekomen uit de ervaringen van vele levens.
Is het mogelijk de reïncarnatiewerkelijkheid over te brengen op iemand die in de algemene veronderstelling is dat het leven eenmalig is? Waarom zou iemand de veiligheid van een algemeen geldende veronderstelling loslaten? Dat zou hetzelfde zijn als iemand die altijd in het christendom heeft geloofd te vragen of deze zich tot de islam wil bekeren. Weinigen zijn hiertoe bereid.
Veel mensen zullen deze eerste voorwaarde niet kunnen aanvaarden. Voor mij blijft er niets anders over dan dit gegeven te accepteren en me te richten op degene die ik wel kan bereiken.
Een tweede voorwaarde om het levensplan te kunnen aanvoelen en ernaar te willen en kunnen leven, is de noodzakelijke levenshouding van vertrouwen op een diepere werkelijkheid dan die je om je heen ziet en waarin je meestal bevestigd wordt.
Was de eerste voorwaarde al een enorme hobbel, deze tweede doet voor velen de deur dicht. Voor hen is leven nu juist die dingen te kunnen doen die ze willen doen. Ze willen wel vertrouwen als er niets anders meer overblijft, als alle rationele en emotionele opties zijn uitgewerkt, maar om met vertrouwen te beginnen, dat gaat veel te ver.
De werking en beleving van het levensplan bevindt zich echter op een dieper niveau van ons innerlijk dan het dagelijkse leven van waaruit we beslissingen nemen.
Het verschil tussen beide niveaus is groot; aan de ene kant leef je vanuit het dagelijkse bewustzijn, jij bepaalt, jij kiest, jij reageert, jij handelt, en aan de andere kant ben je luisterend, gehoorzamend, volgend, je accepteert een leiding die je aanzet de beste keuze te maken.
Deze twee niveaus lijken in tegenstelling tot elkaar te staan, maar deze tegenstelling wordt alleen ervaren door hen die zich in de overgangsfase bevinden en die nog geen voorkeur durven te beleven, angstig als ze nog zijn de verkeerde keuze te maken.
Daarmee zou je kunnen zeggen dat het een reis op zich is om tot de volle deelname aan het levensplan te komen. Een reis die ook vele levens in beslag zal nemen.
Mij gaat het echter niet alleen om degene die ik nu kan bereiken, maar ook om de mensen die later mijn werk zullen tegenkomen en daar dan alsnog hun innerlijke groei in kunnen vinden.
Ook dat maakt het levensplan duidelijk: wat je doet, doe je niet alleen voor dit leven maar voor alles wat daarna komt.
Wie altijd het beste van zichzelf wil geven, zal de basis leggen voor dat wat later zal gebeuren. Onherroepelijk. Misschien is dat waarom het levensplan me zo aanspreekt: het laat je boven de beperking van het actuele uitstijgen en je een wereld zien die voorbij elke bedachte en geconstrueerde grens durft te gaan.
Theije Twijnstra
alleen als alle mensen (41)
… maar het is de opstapeling van goede n gedeelde ervaringen, herinneringen.
Werkelijke liefde kan pas ontstaan als we vrijgekomen zijn van angsten.
Er zijn even zo veel manieren om het leven te beleven als er mensen zijn. Dit laat zien dat onze beleving van het bestaan verbonden is net onze persoonlijke kijk op alles.
Als dit zo is, hoe komt het dan dat we dit individuele zo weinig willen ontwikkelen? Zouden we bang zijn voor onze mentale geïsoleerdheid?
Als we het leven op onze eigen manier ervaren, waarom besteden we dan zo weinig aandacht aan deze eigenheid? Is deze eigenheid niet juist de kern van onze bevrijding? Onze uitweg uit alle ellende?
Ieder mens bevindt zich in een vorm van alleenheid. Niemand anders voelt onze pijn of ons genot, onze angst of onze hoop. We staan er alleen voor.
Zij die altijd anderen nodig hebben, zullen nog vele keren deze afhankelijkheid beleven tot het tegenovergestelde tot hen door zal doordringen: ieder mens is een onafhankelijkheid, staat los van de ander.
Sommigen staan ons dichtbij. Ze delen een verleden met ons. Het is in de gezamenlijkheid van dit verleden dat er een gezamenlijke belevingswereld is ontstaan. Een energieveld van herkenning, verwantschap, genegenheid. We noemen dit energieveld liefde. Of vriendschap, maar het is de opstapeling van goede n gedeelde ervaringen, herinneringen.
De liefde op aarde is gebrekkig. Dit komt omdat we nog het bewustzijn ontberen voor de onvoorwaardelijke liefde. We willen wel dat onze liefde gezien wordt, gewaardeerd wordt. Wanneer deze reactie uitblijft, lost onze aandacht op.
Werkelijke liefde is echter onvermoeibaar. Ze geeft niet op. Ze gaat door. Ook al staat er niets tegenover, ook al krijg je er niets voor terug.
Werkelijke liefde kan pas ontstaan als we vrijgekomen zijn van angsten. Op aarde is er echter veel angst. Pas als de dood nadert en er niets anders meer over blijft dan te liggen en te wachten, slijt de angst, geeft men zich over, voelt men dat het ‘goed is geweest’. Men is klaar met het leven.
Maar voor die tijd zijn we bang, Bang voor ziekte. Bang voor ouderdom. Bang voor afhankelijkheid. Bang voor armoede, zouden er ook net zo veel angsten als mensen zijn?
Het kan niet anders, want elke angst vraagt een eigen overwinning, een eigen soort moed, een eigen vorm van achterlating.
De beleving er alleen voor te staan bedrukt velen. Maar juist deze alleenheid kan ons vrij maken. Het samenzijn met anderen is een tijdelijke verlossing van de alleenheid, het werkelijke samenzijn met anderen kan pas ontstaan als we de ander niet meer nodig hebben maar alleen nog liefhebben. Vrij, onvoorwaardelijk en zonder enige verwachting.
Het levensplan is gebaseerd op onze ervaringen en destilleert uit deze ervaringen onze krachten en onze zwakten. Niemand is zonder deze twee invloeden.
Het beleven van een zwakte gaat vanzelf, het aanspreken van innerlijke krachten begint bij het besef dat deze aanwezig zijn. Dat je erover beschikt en alleen de verbinding ermee moet leren vinden.
Het levensplan laat je weten dat je sterker bent dan je denkt. Je denken is namelijk op de wereld afgesteld en de wereld is op onderlinge afhankelijkheid afgesteld. Denken in onafhankelijkheid, eigenheid, onvergelijkbaarheid is voor velen erg moeilijk. Het betekent immers dat je alleen voor jezelf staat?
Alleen wie in staat is deze werkelijkheid van een schrikbeeld in een bevrijdende logica te transformeren, zal de rijkdom voelen van een toenemende onoverwinnelijkheid.
Theije Twijnstra
Het lichaam houdt ons aan de aarde vast. Doordat we ervan kunnen genieten of door de pijn die we ervaren. In beide gevallen verbindt het ons met het actuele leven.
Het levensplan biedt ons een groter perspectief aan. Het zegt: we zijn niet dit leven, we zijn meer dan dat. Veel meer. Laat je daarom niet kleiner maken door wat de wereld je wil laten geloven. Rijs boven de algemene beelden en normen uit en bepaal je standpunt vanuit je oprechte gevoel.
Voor de meeste mensen is deze oproep te vaag, te ver weg van rekeningen, kapotte auto en kinderen die alweer ziek zijn en niet naar school kunnen.
Het leven neemt hen volledig in beslag. Zo is de beleving. Vergeten wordt dat ze zichzelf in de actuele situatie hebben gebracht door het verlangen naar materie, kinderen, een plaats in de maatschappij te bemachtigen.
Het begrensde bewustzijn van de mens op aarde wordt duidelijk door de onvoorspelbare gevolgen van de meeste keuzen.
Wie voor kinderen kiest en deze ook krijgt, heeft geen idee wat er boven het hoofd hangt. Met veel enthousiasme stort men zich in het avontuur een ouder te willen zijn.
En alles wat erna gebeurt, het zal hen overvallen, verrassen, aangenaam of onaangenaam. Het zal hen doen huilen of blij maken, maar weten doen ze het niet. Het is een gok. Zoals zo vele keuzen in het leven eigenlijk een gok zijn.
Als mens worden we vaak gekenmerkt doordat we alleen nadat de gevolgen zich laten zien, tot nadenken komen. En dan vaak nog niet, want als iedereen beweert dat het stomme pech is, ja, dan scharen we ons er graag achter. Pech kan iedereen overkomen.
Maar jezelf aanwijzen als veroorzaker maakt alles heel anders. Minder vrijblijvend. Dan moet je er iets aan doen. Dan ben je verantwoordelijk. Daar heeft niemand zin in. Het moet wel leuk blijven.
Het is fascinerend om te zien hoe hardnekkig veel mensen zich vasthouden aan de ontkenning van de gevolgen van hun eigen keuzen.
Ze storten zich op de gevolgen, beoordelen deze, mopperen er over, stellen anderen verantwoordelijk, beroepen zich op eigen beperkingen en omstandigheden vanuit de jeugd, maar toegeven dat ze er zelf iets mee te maken hebben, gaat te ver.
Het levensplan zegt tegen elk mens: je bent meer dan dit ene leven. Je bent vele levens. Je bent meer dan je eerste reactie, Je hebt vele reacties in je, de ene dieper en verstandiger dan de andere.
Neem de tijd om deze reacties te leren kennen. Laat je niet verleiden te leven vanuit het perspectief van de beperkte maatschappij.
Het perspectief vanuit de maatschappij vervormt je tot een willekeurig leven, tot een sociaal model dat inpasbaar moet zijn. Deze maatschappij brengt je terug tot een reagerend, consumerend, eenzijdig verschijnsel. Aanwezig zolang je leeft en afwezig als je dood bent.
Trap niet in deze kleinzielige en vervormende beperking die je van alle kanten wordt opgelegd. Laat je niet kleiner, zieliger, afhankelijker en kortdurender maken dan degene die je echt bent.
Blijf trouw aan de oneindigheid en je brengt het dagelijkse leven terug tot wat het werkelijk is: een algemene illusie die vandaag tot hoogste waarheid wordt verheven en morgen door een nieuwe hoogste waarheid wordt opgevolgd.
Haal je zelf uit deze golven van waan en kortzichtigheid en til je naar een plaats waar je zo min mogelijk door deze zee van schijn wordt aangeraakt.
Theije Twijnstra
Deze website is mogelijk dankzij donaties van bezoekers als u.
Uitgeverij Voltare
NL48ABNA0447680498
Hartelijk dank!
De maatschappij en het individu (39)
…meedoen met de massa. Dat is je taak, dat is je bijdrage aan de maatschappij.
Wat wil ik zelf? Is dit mijn leven of heb ik het weggegeven?
In innerlijk opzicht worden we als naïeve inboorlingen met prullen tevreden gehouden.
De maatschappij is gebaat bij algemeen gedrag. Ze kan alleen functioneren op basis van gemiddelden. Op basis van grote aantallen.
Elk mens is onvergelijkbaar. Dat is voor een maatschappij onwerkbaar. Daarom is het streven ons vanaf de geboorte in een weefwerk van aanpassingen te brengen.
Deze maatschappelijke inbedding noemen we sociaal wenselijk gedrag.
Elke maatschappelijke autoriteit draagt bij aan het vervormen van onze originele persoonlijkheid. Wat we niet goed doen, wordt bestraft, wat we wel goed doen wordt gehonoreerd. Straf en beloning evolueren met de tijden mee, maar het doel blijft hetzelfde: meedoen met de massa. Dat is je taak, dat is je bijdrage aan de maatschappij.
Het is deze sociale kracht in ons leven die ons van onze eigen gevoelens wegleidt en ons als individu verzwakt. Degene die we zijn, wordt niet erkend, degene die we behoren te zijn des te meer.
Zo brengt de maatschappij in ieder mens, en elk op de eigen tijd, een innerlijke strijd voort die aan de ene kant herinnert aan wie we waren en aan de andere kant laat zien wat er van ons is terechtgekomen.
Maatschappelijk doel en individueel doel zijn uit elkaar gegroeid. Wie ben ik echt? Wat wil ik zelf? Is dit mijn leven of heb ik het weggegeven?
Voor velen leeft deze vraag. De een gaat er actief op in, wil tot verandering komen, de ander voelt het wel maar probeert via afleiding, cynisme of ontkenning tot een soort vrede te komen met het eigen bestaan. Wat niet zal lukken, maar sommigen hebben deze extra strijd nog nodig om tot die conclusie te kunnen komen.
Het is een worsteling om bij jezelf te komen. Het maatschappelijke weefwerk doet haar kleverige plicht: het laat je voelen dat je vereenzaamt. Bijna alsof je uit een sekte gaat. De staatssekte.
Maar de maatschappij is een slimme organisatie van opportunistische mensen. Waar gezocht wordt, ontstaat een aanbod van mensen die weten te vinden. Maar kan een mechanisme dat je van jezelf heeft weggehaald je weer naar jezelf terugbrengen?
Het levensplan is een innerlijk informatiesysteem dat je helemaal zelf hebt ontwikkeld. Het is van jou en van niemand anders. Er kleven geen smetten aan van andere invloeden. Tegelijk is het daardoor zo moeilijk te naderen. Hoe moet je iets terugvinden in jezelf als je gewend bent alleen buiten jezelf de antwoorden te zoeken?
Het levensplan is zonder enige twijfel het meest krachtige instrument om onszelf tot een volledige identiteit te kunnen ontwikkelen. Het is sterker dan welke maatschappij ook.
Uiteindelijk komen we waar we wezen willen. Maar hoe anders zou de wereld zijn als niet de deelbaarheid van de mensen het maatschappelijke cement was, maar de individuele bijdrage.
Een massa is dankzij de industriële revolutie een noodzakelijke voorwaarde voor financieel succes. Het is deze invloed die de rijkdom van ons innerlijk heeft afgenomen en daarvoor een plastic speeltje heeft teruggegeven.
In innerlijk opzicht worden we als naïeve inboorlingen met prullen tevreden gehouden. Tot ook de meest verstokt materialist last krijgt van zijn opspelende gevoelsleven.
Voor wie zichzelf wil begrijpen: zie wat er om je heen gebeurt en weet steeds beter wat er zich in jou als diepere werkelijkheid afspeelt.
Theije Twijnstra
Deze website is mogelijk dankzij donaties van bezoekers als u.
Uitgeverij Voltare
NL48ABNA0447680498
Hartelijk dank!
De verloren openheid (38)
Is deze verandering het gevolg van teleurstellingen? Niet uitgekomen verwachtingen?
Sommigen gaan op weg. Ze willen die vrijheid van toen opnieuw ervaren.
…die dolle dwaze dans door de dagen.
Waarom raken zo veel mensen hun spontaniteit kwijt? Een openheid die ze als kind nog wel bezaten? Wat is er gebeurd?
Veel volwassenen hebben een soort voorzichtigheid ontwikkeld. Soms gaat deze gepaard met wantrouwen, soms met angst iets verkeerd te doen. Ze zijn beleefd, ze zien er keurig uit, voldoen aan alle maatschappelijke normen maar missen toch iets wezenlijks: warmte. Openheid. Eigenheid.
Is deze verandering het gevolg van teleurstellingen? Niet uitgekomen verwachtingen? Of is het een direct gevolg van de invloed van ouders, familie, maatschappij?
Het gegeven dat we iets kwijt kunnen raken wat we wel hebben gehad als mentaal bezit, laat zien dat we het kunnen terugvinden.
Velen smachten ernaar. Ze voelen de omheining van hun denken als een harnas, een gevlochten ijzerwerk dat hen hindert in het contact en het nader komen van anderen.
Altijd staat er iets tussen. Een remmende invloed, een ingehoudenheid, een onvrijheid.
Sommigen gaan op weg. Ze willen die vrijheid van toen opnieuw ervaren. Waar is die gebleven? Hoe kan ik die weer terugvinden? Waar moet ik zoeken?
Er volgt een periode van cursussen, gesprekken, boeken, waar is het gebleven?
Het levensplan maakt duidelijk dat deze zoektocht er niet voor niets is. En dat de aanwezigheid van dit gevoel in de kindertijd als een lokaas in het gevoel is achtergebleven.
Of misschien is het juister om te zeggen: als een bron om op te navigeren.
In de herinnering is daar nog die vrije lach, die open houding, die lichtheid en ongedwongenheid, die straling van levensplezier, die dolle dwaze dans door de dagen. Hoe kort duurde deze paradijselijke tijd! Hoe snel kwam de druk, de angst, de plicht, de benauwdheid van een moeten, de beknellende omarming van de maatschappij?
In de diepte van ons gevoel is dat kind er nog steeds. Sommigen noemen dit het innerlijke kind, anderen het wezenlijke in je. Maar wat doet het ertoe hoe je het noemt, als je maar weet dat je het hebt. En dat je het weer opnieuw kunt beleven.
Hoe? Wat te doen? Welke weg te gaan?
Je raakt alleen iets dierbaars kwijt als het de bedoeling is dit op een bewuste manier weer terug te vinden. Dit betekent dat de strijd die je ervaart om deze herinnering weer te reactiveren tot een actuele werkelijkheid, dat dit een volstrekt natuurlijke opgave is.
Deze opgave bestaat eruit dat we deze natuurlijke openheid van vroeger leren kennen als onze werkelijke identiteit. En dat we om deze identiteit in contact met anderen te kunnen waarmaken, een kracht in onszelf moeten zien op te bouwen.
Alleen in het evenwicht van gevoel én kracht zullen we de volgende fase van onze ontwikkeling kunnen bereiken: we zijn open en we zijn niet meer bang. We zijn eerlijk, en we zijn niet meer voorzichtig. We zijn gevoelig, maar we zijn niet meer verlangend.
Het levensplan maakt duidelijk dat de strijd die we beleven, op welk terrein deze strijd zich ook afspeelt, dat deze strijd een noodzakelijke fase in onze groei is.
Alleen door deze worsteling, dag in dag uit, alleen of samen met de mensen die we in ons leven tegenkomen, kunnen we erachter komen wat deze kracht betekent, hoe diep deze is als je deze eenmaal hebt veroverd en hoe waardevol het leven wordt als oefenplaats voor onze groei.
Theije Twijnstra
Deze website is mogelijk dankzij donaties van bezoekers als u.
Uitgeverij Voltare
NL48ABNA0447680498
Hartelijk dank!
Veranderen (37)
Mentale veranderingen slagen alleen als er een innerlijk punt is bereikt…
Je moet voorbij het verlangen komen.
Als je iets veranderen wilt in je leven, dan is deze verandering nooit alleen afhankelijk van één beslissing maar van vele beslissingen. Het gaat om de samenhang van deze beslissingen of er daadwerkelijk iets zal veranderen in je leven.
Vaak denken we bijvoorbeeld: als we maar minder gaan eten, vallen we vanzelf af. Dit is een misverstand. Afvallen is, zoals elk veranderingsproces, afhankelijk van een reeks invloeden.
Het gaat niet alleen om minder eten, maar ook om een ander soort eten, een andere samenstelling van eten, meer bewegen, beter slapen, beter ontspannen, voorkomen van stress, anders leren denken over slepende problemen, enzovoort. Alleen door een zo breed mogelijke aanpak kan een verandering slagen.
Op mentaal gebied geldt dit nog meer omdat daar minder concrete markeringspunten zijn, zoals een weegschaal of het meten van calorieën.
Mentale veranderingen slagen alleen als er een innerlijk punt is bereikt waarop een aantal keuzen samenvallen tot één duidelijke keuze.
Stel je wilt eerlijker worden in je relatie met anderen. Je wilt je niet meer voor karretjes laten spannen, je wilt voor jezelf opkomen, nee kunnen zeggen, kortom meer waardering opbrengen voor jezelf en minder angstig zijn voor de gevolgen van je nieuwe benadering.
Hoe doe je zoiets? Waaruit bestaat deze samenhang?
In de eerste plaats zul je niet meer moeten verlangen. Dit klinkt vreemd, want verlangen heb je altijd als de motor gevoeld van een verandering. Hoe zou je kunnen veranderen als je er niet naar verlangt?
Zeker, je moet willen veranderen, maar begrijp ook dat zolang je verlangt je nog niet in staat bent tot verandering. Je moet voorbij het verlangen komen. Dit betekent, je moet zo vaak verlangd hebben dat je er niet meer in gelooft. Je bent ‘uitverlangd’.
Het is daar dat je ‘weten’ begint. Je weten dat zegt: je kunt het nog niet. Wacht rustig tot je het wel kunt. Weet dat je je intussen voorbereidt op de verandering. Op een zeker moment ben je zo ver en kun je zonder enige twijfel de verandering doorvoeren.
In de tweede plaats moet je weten wie je bent. Je moet voelen waartoe je in staat bent en dit gevoel moet je versterken en verdiepen tot een punt dat je je ervoor verantwoordelijk gaat voelen.
En in de derde plaats zul je je moeten overgeven aan een onzichtbare leiding en begeleiding die plaatsvindt in je leven. Daarvoor zul je ruimte moeten vrijmaken. Ruimte om ernaar te luisteren, om ermee in dialoog te treden. Om de antwoorden te beluisteren en deze waar te maken.
Het achterlaten van je verlangen zal je bevrijden van bedachte grenzen. De verbinding met je sterkere identiteit zal je moediger maken en verantwoordelijker voor je levenstijd. De overgave aan de onzichtbare begeleiding zal je op koers houden en in evenwicht.
Het zijn deze drie invloeden die je in staat stellen tot wezenlijke veranderingen. Maar vergeet niet: elk van deze invloeden vraagt een grondige ontwikkeling. Peil daarom je geduld, je uithoudingsvermogen en je motivatie voordat je aan welke verandering ook wilt beginnen.
Theije Twijnstra
Deze website is mogelijk dankzij donaties van bezoekers als u.
Uitgeverij Voltare
NL48ABNA0447680498
Hartelijk dank!