Eenvoudige antwoorden (1)
Hoe met de ouderdom om te gaan?
Wie zich met het lichaam heeft verbonden en geïdentificeerd, zal het moeilijk vinden oud te worden.
Wie meer gericht is geweest, en nog steeds is, op het innerlijk, zal veel minder moeite ervaren, want het innerlijk rijpt zich met ervaringen en deze bouwen zich op. Bewustzijn verjongt, want hoe meer bewustzijn er is, hoe meer scheppingskracht wordt opgewekt.
Wie zich echter met het lichaam heeft verbonden en daaraan gehecht is geraakt, zal de ouderdom als een verlies beleven. Maar het is niet de ouderdom die deze mens ervaart, maar de consequentie van een levenshouding.
Zij die vrezen, zullen zich verzetten (116)
Zij die vrezen, zullen zich verzetten. Zij die weten, zullen er zijn.
Oude krachten zullen zich weren. Wat in zoveel tijden is opgebouwd, in wetten is verankerd, in gebruiken is genesteld, in structuren is opgenomen, laat zich niet zomaar van zijn plaats drukken.
Dit oude zal zich tot het uiterste verzetten. Onvermijdelijk zal deze verweerde wereld met al haar geklonken bezittingen en doorgeaderde posities haar rijk zien instorten. Tot aan de laatste stelling zal dit bastion van de macht worden verdedigd. Ook de laatste troef zal worden uitgespeeld: waar zij ten ondergaan zal ook de ander ten ondergaan.
Als ze niet meer kunnen winnen, zullen ze ervoor zorgen dat iedereen zal verliezen. Dit is de grimmige erfenis van een maatschappij die te lang en te diep is doorgerot.
Velen worden meegesleurd door deze laatste wanhoopsdaad. Onvergelijkbaar zal het geweld zijn dat zich dan laat zien.
Het omgekeerde zal plaatsvinden. Waar eerst de hellen leegstroomden om het goede op de aarde te vernietigen, daar stroomt nu de hemel op aarde om deze talloze doden op te halen en de gewonden bij te staan.
En toch, wat zich zal voltrekken, is niets anders dan wat er eerder was.
Golf na golf gaat over de aarde, neemt generaties mee, laat deze in hoop en vertrouwen opnieuw beginnen en maakt dezelfde fout keer op keer: geef geen ruimte aan wat deze ruimte niet kan bezielen.
Na elke omwenteling, groot of klein, lokaal of mondiaal, is er weer de hoop, het vertrouwen, de moed om het anders te doen, nieuwe wegen in te slaan, oude wegen als voorraad van de ervaring te zien en daaruit alleen het beste materiaal opnieuw als fundament in te zetten.
Zo is de ene omwenteling de opmaat voor de volgende en elke verandering zal een eigen duisternis hebben opgebouwd waaraan een grotere helderheid zal worden ontleend.
Deze reactie op het voorgaande zal duren tot de laatste onbewustheid uit de mens is opgelost en de strijd geen voedsel meer heeft om opnieuw te ontbranden.
Dan zullen zij die weten er zijn. Zij zullen in de meerderheid zijn en ook de laatste lager ontwikkelden hun geëigende plaats wijzen.
Een plaats die zij aankunnen. Een ruimte die past bij hun vermogen tot wezenlijke groei.
Tot hier is u aangereikt waartoe u bent gekomen. Eenieder weet heel precies wat te doen zal zijn, wat uitgesproken moet worden, welke treden de eigen weg heeft opgebouwd.
U bent alleen en het zal u aan niets ontbreken. Neem deze alleenheid tot u als de gids die u door de evolutie leidt.
Uw alleenheid wordt gedragen door wat tot kracht is gemaakt, en deze alleenheid wordt herkend door wat tot werkelijkheid is gekomen.
De aarde heeft zich getoond als de meest verwarrende plaats waar elk mens via de dwingende materie en de angstige ander het snelst tot zichzelf kon komen.
Deze oude grond, het kerkhof van zoveel onbegrepenheid, zal straks de laatste in haar bodem sluiten.
Stil zal het dan zijn. een vreemde leegte die als een laatste wind over land en water zal gaan.
En in dit gaan klinkt het besef: hier was ik vreemdeling en vriend, geliefde en dwaas, hier was ik koning en hofnar, reiziger en kluizenaar.
Hier leefde ik en strooide mijn dagen als had ik te veel, als dreef mij een overvloed. Wat er was, verspeelde ik en wat ik verspeelde gaf me berouw.
Berouw bracht me naar het diepe lijden en deze pijn brak mij deel voor deel tot ik een eenheid werd.
En dit is het laatste: u bent en wie u bent, zal u getoond worden.
U was, en wie u was, zal u verbazen.
U zal zijn en wie u zult zijn zal u tot nieuwe werkelijkheid zijn.
(slot)
Theije Twijnstra
De laatste voorbereidingen (115)
Ook de mens die is aangeraakt door de directe bezieling vanuit de andere zijde en zich die wonderlijke middag waarin dat gebeurde nog heel goed herinnert, neemt iets mee naar zijn gewone standaardbestaan.
Waarom blijf ik daarmee bezig? Wat is er in mij gebeurd? Waarom ben ik stiller dan anders? Waarom lijkt er zich een soort afscheid in mij op te bouwen?
De vragen bouwen zich in haar op. Vreemd, denkt deze mens, anders had ik nooit vragen, nu blijven ze stromen alsof een oude bron in mij opnieuw tot leven is gekomen.
De mensen in de directe omgeving vinden haar veranderd. Ze kunnen niet goed duiden wat er met haar aan de hand is. Is er een ziekte? Heeft ze een slechte diagnose gekregen maar houdt deze voor zichzelf? Wil ze daarmee niemand belasten?
De ene bezoeker van die middag wordt ingekeerder, de andere juist meer naar buiten gericht. Waarom ben je zo vrolijk? Zo heb ik je lange tijd niet gezien? Heb je promotie gekregen? Ben je verliefd?
Maar ook deze weet niet waarom het leven zo anders voelt.
Zo ineens? Ja, blijkbaar. Maar is er dan iets gebeurd? Ik zou het niet weten. Kwam het door die middag? Welke middag? Je bent toch naar een optreden geweest?
Dan weet ze het weer. Misschien, denkt ze. Misschien komt het daardoor. Maar ze beleeft het anders. Ze beleeft dat het uit haar zelf komt, dat het iets van haar is. Iets wat lange tijd niet meer is erkend.
Elke aanwezige van die gedenkwaardige middag reageert op een heel eigen wijze.
Sommigen zijn daarna veel gevoeliger geworden. Waar ze zich vroeger voor afsloten, raakt hen nu diep. Tranen komen sneller tevoorschijn, de wereld is niet meer ergens anders maar loopt door het innerlijk.
En over deze innerlijke weg lopen de verdrukten, de vernederden, de ontheemden, de gewonden, de misbruikten, de slachtoffers van geweld en onderdrukking.
Lag de wereld eerst nog ver weg, was het een abstractie die een beetje dichterbij kwam als het zich in het eigen land afspeelde, nu is de hele wereld, waar het ook is, in deze aangeraakte persoon.
De meeste mensen praten er niet over. Ze voelen dat ze stil moeten zijn. Deze stilte wordt ervaren als een weldadige mantel die hen van het voorgaande leven scheidt.
Hoe heb ik geleefd? Wat heb ik met mijn tijd gedaan?
Waar ze eerst reageerden en hun mening lieten horen, houden ze zich nu afzijdig, laten ze anderen het woord doen, nemen ze waar hoe iedereen vooral bezig is zichzelf zo voordelig mogelijk naar voren te brengen. Te presenteren als een geslaagd mens. Als een gelukkig mens. Als een mens waarop je jaloers kunt zijn.
Waarom doen ze zo? Wat drijft hen naar deze houding? Deze voortdurende verkoop van zichzelf?
Er zijn er ook waar schijnbaar niets is gebeurd. Ze zijn het meest actief om anderen over deze middag te vertellen. Ja, dat was een vreemde toestand. Niet dat het mij iets deed, maar raar was het wel. Volgens mij werden er hypnosetechnieken gedaan. Ik ben er niet zo vatbaar voor, maar als ik zo om me heen keek, was het duidelijk dat er iets onverklaarbaars aan de hand was. Niks voor mij.
Toch zijn het juist deze mensen, zij die zich het minst ontvankelijk tonen, die de meeste aandacht op dit gebeuren weten te vestigen.
Niet de aangeraakten, maar zij die zich tegen deze inwerking keren, zorgen dat meer en meer mensen tot deze optredens werden aangetrokken.
Zo wordt de omwenteling op verschillende niveaus voorbereid. Via de directe bezieling waarbij vooral de gevoelige mensen direct worden aangesproken. Dit is het niveau waarop de verticale en horizontale werking samenkomt.
Via de kinderen die als een toekomstig leger over een bepaalde tijd hun invloed zullen laten gelden en tenslotte via de werking van de uitleving waardoor er in de mens een grens is bereikt waarin de materie hem niet meer kan verleiden.
Theije Twijnstra
Het kerndenken (114)
Zo zullen er op verschillende niveaus tegenkrachten worden ontwikkeld die alle overeenkomen in hun weerstand tegenover het bestaande en als vanzelfsprekend geaccepteerde.
Voor hen is niets vanzelfsprekend. Zelfs het meest alledaagse krijgt van deze kinderen een aandacht die als ongewoon wordt gezien.
Bij alles worden er vragen gesteld waar de massamens achteloos aan voorbijgaat. Deze aandacht voor het meest gewone is het gevolg van de krachten die in hun innerlijk leven en die gericht zijn op de kern.
Dit ‘kerndenken’ beleven deze kinderen heel sterk omdat in hen een groot verlangen gloeit naar de kennis van de samenhang der gebeurtenissen.
In tegenstelling tot de massamens die gericht is op het deel dat hem als het belangrijkste voorkomt, het deel waar hij zelf het meeste aan heeft, zijn deze kinderen gericht op het geheel.
Door deze gerichtheid hebben ze een geheel andere opmerkzaamheid ontwikkeld dan de gemiddelde aardse mens.
Hun belangstelling is cirkelvormig. Wanneer zij iets opmerken, dan merken ze niet alleen op wat op dat moment binnen hun aandacht is gekomen, maar wordt er in hun gevoelswereld meteen een werking geactiveerd die naar verbindingen zoekt die met het opgemerkte samenhangen.
Deze manier van scherp opmerken en denken, gecombineerd met een schakelend vermogen met eerdere, opgeslagen ervaringen, zorgt voor een veel ruimere levensbenadering dan in het doorsnee denken wordt beleefd.
Schijnbaar schieten hun gedachten en reacties alle kanten op, maar dit is alleen vanuit de gebrekkige interpretatie van een massamens.
Dat wat ‘alle kanten’ wordt genoemd is het uitwerpen van het net zoals dat bij vissers gebruikelijk is. Het net wordt met een flinke zwaai uitgeworpen om daarmee een zo groot mogelijk bereik te hebben voor de aanwezige vissen.
Zo ook werpt dit kind zijn gevoelsnet uit, schijnbaar willekeurig maar in werkelijkheid gaat het om het grotere bereik dat op deze manier verkregen kan worden.
De grenzen van dit net vormen het bewustzijnsbereik van deze mens. Daarna trekt hij het net binnen en alle schijnbare losse delen komen samen, vormen een vangst, een inzicht, een samenhang.
Waarom is deze manier van opmerken zo noodzakelijk voor het mogelijk maken van de omwenteling?
Het is omdat de actuele indeling van de maatschappij in stand wordt gehouden door een kernloze macht.
Deze kernloze concentratie van belangen vreest de samenhang, de logica die deze kernloosheid zal doorzien.
Om te voorkomen dat elke macht in de kern uit angst bestaat, wordt deze angst buiten de kern gehouden en bij de afzonderlijke mens gelegd.
Daar wordt deze angst ontwikkeld doordat deze mens in steeds grotere mate een afhankelijkheid ten deel zal vallen. Een maatschappelijke afhankelijkheid als basis en veel deelafhankelijkheden als ankers die aan deze basis zijn geklonken.
Het doorzien van deze samenhang, het verstoren van deze ontwikkeling, het ondermijnen van deze afhankelijkheid wordt als een directe bedreiging van de beleefde macht ervaren.
Tegenover de macht van het behoud komt nu de kennis van de samenhang te staan.
Twee uiterst verschillende niveaus die zich opmaken voor de strijd om de toekomst.