Ruimte (64)
Wat is ruimte? Voor de onbewuste mens is ruimte gelijk aan leegte. Aan oningevuldheid. Aan verlorenheid, eenzaamheid.
Maar voor de bewuste mens is ruimte de kern van alles. Alles is tot kern teruggebracht. Dit betekent: al wat er was is tot in zijn meest geconcentreerde vorm gekomen.
De ruimte herinnert aan de uitdijing die ervoor was, de noodzakelijke ruimte die er was om tot inzicht te kunnen komen.
Hoe bewuster de mens wordt, hoe minder deze uitdijing noodzakelijk wordt, hoe meer tot kern kan terugkeren. Ruimte in die zin is de echo van het begrepene, de erfenis van wat eens noodzakelijk was en wat nu overbodig is geworden.
Wat is nu de relatie tussen ruimte en liefde?
Door iemand ruimte te geven, kan deze op de meest onafhankelijke manier terugkeren tot zichzelf. Er wordt als het ware een veilige ruimte vrijgemaakt waarin de ander zonder dat deze zich hoeft te verdedigen of het gevoel heeft te moeten voldoen aan de ander, zich kan ontwikkelen.
Wanneer deze ruimte goed gebruikt wordt, ervaart de ander een toenemend verlangen zichzelf te leren erkennen, zichzelf te willen verruimen door ook naar de kern van zichzelf op weg te gaan.
Wanneer de ander deze ruimte misbruikt doordat deze nu ongestoord andere verlangens kan uitleven zonder dat er rekenschap voor afgelegd hoeft te worden, verspilt deze de aangereikte liefde. Deze zal eindigen in de teleurstelling van zichzelf.
Men zal een liefde hebben beleefd en deze hebben verspild. Een diep berouw zal zich in het innerlijk nestelen. Berouw omdat het niet nodig was. Berouw omdat de geboden liefde nu lange tijd ontbeerd zal worden. Men weet dit. Men voelt dit vele tijden vooruit. In het innerlijk klinkt een schreeuw als van een stervend dier.
Wie deze ruimte echter wel aankan, deze ten diepste voelt als een onbegrijpelijk diep geschenk, zal alles op alles zetten deze ruimte zo goed mogelijk te gebruiken.
Het beleven van deze ruimte als uitdrukking van geconcentreerd bewustzijn voelt als een aangename sfeer waarin men tot rust kan komen, waarin men zichzelf kan zijn, waarin men van alle zijden wordt aangemoedigd zichzelf als kern te leren kennen.
De uitwerking van liefde speelt zich niet af in getroetel, geknuffel, in seks of andere vormen van genegenheid, maar in de bewuste aanwezigheid van iemand die alles mogelijk maakt om zichzelf in vrijheid en vertrouwen te leren kennen.
Alle aardse vormen van liefde worden beleefd als kleine momenten van eenheid binnen de constante ruimte waarin de werkelijkheid met zichzelf steeds dieper wordt ervaren.
Daarmee is de ruimte die door de liefde is ontstaan en die wordt aangereikt niets anders dan de erkenning van elkaars alleenheid, elkaars ontwikkeling tot terugkeer naar de kern van zichzelf.
De liefde maakt zich vrij van elke vorm van voorwaardelijkheid doordat de een de ander niet werkelijk nodig heeft maar deze aanmoedigt dezelfde ruimte in zichzelf aan te maken.
Het is de ruimte die de ruimte zoekt, het is de ruimte die de ruimte laat ontstaan. Het is de ruimte als meest begrijpelijke vorm van de diepste liefde waartoe een mens in staat is.
Theije Twijnstra
Alleen (63)
Ik maak opnieuw verbinding met mijn innerlijk universum. Ik ga op zoek naar een nieuw gevoel. Een beleving die ik niet eerder heb gekend.
Het gevoel alleen te zijn, dringt zich op. Ik ben alleen, vanaf het begin der tijden tot aan de vervulling ervan.
Wat ik ervaar in de vorm van vriendschap, liefde en genegenheid is een tijdelijke verlichting voor deze alleenheid.
Het meer en meer vertrouwd raken met dit kerngegeven gaat samen met de ontwikkeling van het bewustzijn. Hoe bewuster men wordt, hoe meer deze alleenheid wordt beleefd als werkelijkheid.
Ik ben alleen. Niet zomaar alleen, maar als het meest wezenlijke en werkelijke deel van mezelf.
Mijn alleenheid is de normale staat van het menselijk bestaan. Ieder mens is alleen. Dit is de essentie van elk individu.
Deze alleenheid is essentieel om jezelf te kunnen begrijpen. Ontbrak deze alleenheid, dan zouden we nooit tot de volledige ontwaking van onszelf kunnen komen. De volledige beleving van wie we zijn.
De alleenheid van ieder mens maakt het mogelijk jezelf in volledigheid te kunnen leren kennen. Alle anderen waarmee we in contact staan, zullen hetzij vanuit de positieve zijde, hetzij vanuit de negatieve zijde, ons bevestigen in onze alleenheid.
Wanneer we lief hebben gehad, zullen we daarna alleen zijn. We denken dat dit komt doordat de ander er niet meer is, maar de werkelijkheid is dat deze periode van samenzijn en daarna de eenzaamheid, noodzakelijke stadia zijn voor de nadering van onszelf.
Ieder mens is alleen en probeert deze werkelijkheid te ontlopen door contact te zoeken met anderen.
Het gevolg is dat de alleenheid alleen maar zal toenemen. Het betekent ook dat hoe meer alleenheid zich in een relatie kan ontwikkelen, hoe meer werkelijkheid zich in deze relatie kan voordoen. Met alleenheid wordt hier niet vervreemding bedoeld, maar verbondenheid met jezelf, behoud van eigenheid en zelfstandigheid.
Dit brengt mij bij de liefde. Wat betekent zij?
Liefde betekent de erkenning van elkaars alleenheid, elkaars reis door de tijden, elkaars onbegrijpelijkheid te aanvaarden.
Veel relaties bestaan uit afhankelijkheid. Ze zijn gefundeerd op de vervulling van elkaars behoeften en het vullen van elkaars leegten. Men heeft een functionele rol voor elkaar. Wanneer de functie verandert, komen vele relaties op losse schroeven te staan. Het begint te rammelen, het vertrouwen verdwijnt, wat eens aantrekkelijk was, werkt nu afstotend. De afhankelijkheidsperiode is voorbij.
Liefde betekent dat je de ander niet nodig hebt, maar dat je de ander de ruimte geeft zichzelf in volledigheid te kunnen ontmoeten. Je schept de voorwaarden ervoor. Hoe minder je daarvoor terug wilt hebben, hoe groter je liefde is.
Vanuit de sferen is de liefde te herkennen doordat ze geeft zonder afzender, doordat ze liefheeft, zonder dat je daar iets van af weet. Maar ondertussen werkt het wel op je in. Je denkt dat het door jezelf komt. Of door een ander. Of door je lot, je levensgeluk.
Maar het is de onzichtbare liefde vanuit de niet aardse gebieden.
Deze gevende liefde is op aarde zeldzaam. De geest die dit veroorzaakt, doet dit omdat het de enige weg is waarlangs de evolutie loopt.
De kern van de evolutie is geven, is scheppen, is voortbrengen. Hoe bewuster men is in het volbrengen van deze taak, hoe meer men zich als innerlijk verruimt. Deze verruiming voelt als alleenheid. In werkelijkheid is het geen alleenheid maar verbondenheid met de ruimte die men steeds meer in zich opneemt.
Waarom is deze ruimte de liefde?
Deze vraag is de volgende voorwaarde die ik naar mijn innerlijk universum zal meenemen.
(wordt vervolgd)
Theije Twijnstra
Wat maakt een mens tot mens? (62)
Voordat ik weer naar het universum van mijn innerlijk ga, moet ik een voorwaarde stellen. Ik moet mezelf een opdracht geven, een punt waaraan ik mezelf kan toetsen dat ik ook werkelijk in mijn innerlijk ben geweest.
De vorige keer stelde ik mezelf de voorwaarde dat ik een onbekende herinnering als toets zou nemen. Welke toets stel ik nu als voorwaarde?
Ik zal alleen zeker weten dat ik in mijn innerlijk ben geweest als ik een nieuw gevoel in mezelf zal ervaren. Dat zal mijn volgende voorwaarde zijn.
Het belang van deze voorwaarde vraagt om een verdere verdieping. Het is gemakkelijk voort te borduren op wat er al is. De wereld is er van vergeven. Originaliteit is een uiterst zeldzaam iets. Tegelijkertijd is juist deze originaliteit de kern van iemands bestaan. Juist in onze eigenheid beleven we onze volledige aanwezigheid.
De aardse wereld bestaat voor een groot deel uit kennis die door enkelen is voortgebracht. Deze voortbrengers zijn zeldzaam. Ze beschikken over informatie en innerlijke verbindingen die de meeste mensen ontberen.
Dankzij hen is er onderwijs, zijn er richtlijnen, is de maatschappij in zekere zin geordend via wetten en afspraken.
Het nadeel van deze maatschappelijke indeling is dat velen door deze constructie consumerend gedrag aanleren als natuurlijk gedrag.
Ze hoeven niet meer zelf iets te ontdekken, het wordt hen voorgelegd. Ze hoeven het alleen maar tot zich te nemen.
Hierdoor wordt een belangrijk element in het wezen mens tot bedaren gebracht en blijven alleen zij over die een sterk verlangen hebben iets nieuws aan de aarde te schenken.
Deze houding maakt hen uitzonderlijk, de meeste mensen vinden het prima dat ze deze inspanning niet hoeven te leveren, maar dat ze op basis van wat er al is hun kennis kunnen uitbreiden.
Waarom is deze originaliteit zo belangrijk?
Het ervaren van eigenheid, van onvergelijkbaarheid, van onafhankelijkheid, van vrijheid, is een diep verlangen in ieder mens. Dit diepe verlangen benadrukt de unieke plaats die elk mens in het leven inneemt.
Wanneer dit verlangen, deze diepe aanwezigheid van eigenheid niet wordt erkend, niet wordt gestimuleerd, maar integendeel wordt veronachtzaamd, lost de diepere identiteit van de mens langzaam op in een algemene, maatschappelijke identiteit.
Deze ontwikkeling wordt steeds duidelijker zichtbaar in de vorm van inwisselbaar gedrag en een passieve, steeds afhankelijker wordende leefstijl.
Doordat door deze leefstijl het vermogen zichzelf waar te nemen steeds verder afneemt, wordt ook het kritische vermogen zichzelf te herstellen, te corrigeren, steeds zwakker beleefd.
Het gevolg is een massale hoeveelheid mensen die in de kern steeds minder mens zijn en steeds meer een op externe prikkels afgesteld wezen zal worden.
De normale wakkerheid van een mens, gericht op overleving in noodgevallen en gericht op ontwikkeling in normale omstandigheden, verandert in een reagerend, afhankelijk en nauwelijks zelfstandig denkend wezen.
Dit is eigenlijk niet meer een mens te noemen. Het is een getraind dier geworden in de uiterlijke vorm van een normaal mens.
Theije Twijnstra
Onze sfeer (61)
Wanneer we doodgaan en we hoeven niet meer terug naar de aarde, dan gaan we naar onszelf. Er is geen andere plaats dan waar we nu al zijn.
Het verschil tussen de plaats op aarde en de plaats in een sfeer is de verbinding die we met onszelf maken.
Op aarde verbinden we ons vooral met het lichaam waarin we verblijven. Dankzij dit lichaam ervaren we anderen. De aarde is een plaats van anderen.
Deze anderen reflecteren onverwerkte delen van ons innerlijk, van onze herinneringen. Met sommige mensen delen we prettige ervaringen, met anderen onaangename.
We herinneren ons deze mensen en zullen willen goedmaken waar we in het verleden verkeerd hebben gedaan.
Met hen met wie we een band voelen, willen we onszelf laten zien, willen we in harmonie en dankbaarheid onze band kunnen beleven.
Zo heeft elke ander waarmee we iets uit het verleden hebben, een betekenis voor onze eigen ontwikkeling.
Wanneer we sterven en in onze sfeer aankomen, komen we in werkelijkheid in onszelf aan.
In deze sfeer komen we alleen gelijkgezinden tegen, mensen van dezelfde gevoelsgraad.
De meeste tijd brengen we met onszelf door, in stilte, in herinnering. We willen weten. We willen begrijpen. We gaan terug naar de aarde, terug naar onze jeugd, we willen ons laatste leven in ons opnemen.
Wanneer we voldoende hebben verwerkt, komt er langzaam in ons een gevoel dat we iets willen doen.
We voelen een taak te willen volbrengen. In overleg met onze gids, iemand vanuit een hogere sfeer, wordt er een plan gemaakt.
Velen dalen af in de donkere gebieden, die sferen waarin mensen zijn terechtgekomen die veel leed aan anderen hebben gebracht.
We proberen ze op andere gedachten te brengen.
Maar ook licht in onszelf doordat we door dit werk er achter komen tot welke graad van bewustzijn en helderheid we zelf zijn gekomen.
Veel van wat we daar doen levert weinig resultaten op. Maar zoals altijd is de werkelijkheid gelaagd. Ook al gebeurt er ogenschijnlijk weinig, er gebeurt in ons des te meer.
Worden we moe? Zijn we teleurgesteld? Gaat het om ons? Om wie gaat het eigenlijk?
We leren onszelf kennen en zullen veel duidelijker ervaren tot waar onze moed, ons doorzettingsvermogen, maar vooral onze liefde is gekomen.
Dat is de waarde van deze periode.
Terug naar de aarde. Daar leven we nu. Wat kunnen we nu doen om onszelf beter te leren kennen zodat de plaats waar we straks terecht zullen komen, een goede plaats zal zijn?
Wanneer we ons verbinden met ons innerlijk, sterven we in zekere zin voor de wereld. Voor de fysieke zijde van het bestaan.
Hoe beter we dit kunnen, hoe soepeler het aardse sterven zal verlopen, hoe bewuster we de overgang kunnen meemaken.
Theije Twijnstra
Waarom vrijheid ons drijft (60)
Niets in het leven gebeurt zomaar. Alles is het gevolg van iets anders en dit opnieuw van iets anders. Alles is opgenomen in een keten van oorzaak en gevolg.
Deze herinnering heeft mijn dood als drager van de herinnering. Een herinnering wordt gedragen door de belangrijkste emotie die ermee verbonden is. Deze emotie draagt de herinnering naar het oppervlak van ons bewustzijn. Maar niet deze dood was het belangrijkste van dit leven. Het belangrijkste was de eenzaamheid en de vrijheid die ermee samenhing.
Deze combinatie verbindt me met dit leven. Alleenheid zie ik als een ultieme vorm van vrijheid. Maar wat is alleenheid? Wat is vrijheid? Waardoor is vrijheid zo belangrijk voor de mens in het algemeen?
Omdat vrijheid rechtstreeks verbonden is met het vermogen iets tot stand te brengen. Elk mens wil iets tot stand brengen in het leven. Dit verlangen is in het kind al aanwezig. Kijk, wat ik heb gemaakt! Kijk wat ik al kan!
Dit zullen we ons hele leven blijven voelen. Dit verlangen naar de vormgeving van iets eigens, iets wat door ons is gebeurd.
Dit verlangen naar de uitdrukking van onszelf is een diep gevoelde stuwing. Het keert in ieder leven terug en zoekt per leven naar een eigen vorm. De ene keer als ondernemer, de andere keer als boer of als vakman. Iets tot stand brengen, iets naar voren brengen waaraan je kunt worden herkend, waardoor je wordt erkend.
Er is een maatschappelijke vorm van zoals diploma’s, salaris, positie, maar er is ook een individuele vorm van zoals eigenheid, zoals karakter, zoals persoonlijkheid.
Waarom is dit zo belangrijk voor ons?
Omdat ieder mens erkend wil worden, gewaardeerd en gezien wil worden. Alleen zij die dit nastreven, een carrière opbouwen, zullen vroeg of laat teleurgesteld worden. Ze hebben de waardering afgedwongen. De waardering die ze zelf hebben afgedwongen, is niet lang houdbaar. Ze verdampt zodra de voorwaarden veranderen, zodra er niet meer wordt voldaan.
Alleen zij die hun eigen weg gaan, in alle alleenheid, zullen de vrijheid beleven die hun eigenheid zal verdiepen en hun prestaties zal doen opvallen. Vrijheid is verlangen naar eigenheid en alleenheid is de weg ernaartoe.
De actuele maatschappij pakte de alleenheid van ons af. We mogen niet meer alleen zijn. En juist omdat we het niet meer mogen zijn, zijn we het des te meer. Hoe eenzaam moet je je voelen als je vanuit de overheidscampagne wordt aangesproken met de tekst: hé, hoe gaat het? Zullen we een kopje koffie doen?
Waarom is dit zo erg? Waarom mag het niet zo gaan?
Omdat degene die alleen is een reden heeft te beleven waarom die alleen is. Eenzaamheid is geen straf, het is een uitkomst. Het is een werking. We zijn niet eenzaam omdat er niemand is, we zijn eenzaam omdat we niet met onszelf kunnen omgaan. We vereenzamen omdat onze maatschappelijke rol waar we altijd op gerekend hebben, wegvalt en we er alleen voor komen te staan. Dat is geen onrechtvaardigheid, dat is het gevolg van de keuzen die we in ons leven hebben gemaakt. We ervaren eenzaamheid omdat we er iets van kunnen leren. Omdat we onszelf beter kunnen leren kennen.
Door deze eenzaamheid weg te nemen, op te vullen, te ontkennen of niet toe te staan dat ze bestaat, zeggen we tegen elkaar: we houden elkaar vast, dan komt alles goed. We zijn allemaal stakkers en verloren, hou elkaar vast, dan redden we het wel.
Maar we redden het sowieso wel. We zullen alleen moeten leren accepteren dat we in de allereerste plaats onszelf moeten leren erkennen als degene met wie we eerst moeten leren omgaan.
We zijn ons eigen oefen- en leergoed. We zijn onze eigen studie, onze eigen universiteit, ons eigen archief, onze eigen voorspelling.